İki gün önce üniversitedeki ev arkadaşım geldi İzmir' e.. Nasıl mutlu etti beni.. Hani senelerce görüşmeseniz bile bir telefon konuşmasıyla başlanır ya kaldığı yerden devam etmeye. Aynen öyle işte. En son 2 sene önce yüz yüze görüşmüştük, yazında telefonla konuşmuştuk. Çok zaman geçti üstünden ama biz sanki dün ayrılmışız gibi bugün beraber güldük eğlendik. Kız kardeşim gibiydi o benim benden üç yaş küçük. o büyüdü , onunla birlikte bende büyüdüm. Şimdi ona vermek istediğim şeyleri almış iş sahibi olmuş birini görünce karşımda çok hoşuma gitti. Bana çok değişmişsin dedi. O kadar durgunlaşmışım ki bıcır bıcır değilmişim artık. Aynaya baktığımda nedense aynı duyguları ben de o kadar net hissediyorum ki:(( büyümek bu mu , yoksa adı olgunlaşmak mı bilmiyorum. Tek bildiğim içimdeki çocuğun yok olmasını istemiyorum. Ama sanırım geç kaldım:(
Dün izmire kar yağdı seneler seneler sonra. Ne mi oldu? Tabi herkes bir aptallaştı:) Alışıkmıyız biz kara. Bıraktık işi gücü saldık kendimizi meydana. Herkes çocukluğuna döndü tekrar. İşte size "bizim karımızdan" görüntüler:))
Bugün itibariyle izne ayrılıyorum. Bu kız ara verir bir hafta herşeye:)) Çok planlarım var bu beş gün ile ilgili, ne kadarını gerçekleştirebilirim bilmem. İzninde gelinlik seçimini de yapacağım. Bakalım ne duygu yoğunlukları bizi bekler.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder