Annem...

Yıllar önce bir kompozisyon yarışması için anneme bir mektup yazmıştım. Ama daha sonrasında yarışmaya göndermek yerine sadece annemde kalsın ona özel olsun istedim..Kompozisyonun adı "Gün Işığım" idi. Şimdi düşünüyorum da insanların etrafındaki kişilere olan duyguları nasıl değişkenlik gösterebiliyorsa anneye duyulan sevgi ve hissiyat da bir o kadar değişmiyor. Belki 12 sene oldu yazıyı yazalı ama annem hala benim gün ışığım. Özellikle şu dönemimde farkettimki ister yükü üzerimden atma olsun adı isterse işten kaçma, o evet diyorsa evet o hayır diyorsa hayır olabiliyor çoğu karar.
Onun evet dediği şeylere o kadar körü körüne gidiyorum ki işte asıl güven duygusu bu olsa gerek. Yoksa lafta kalmış eşine dostuna sarfettiğin güven sözleri. Gözün kapalı gidebiliyor musun başkasının gösterdiği yoldan??

Karşıyım ben öyle özel günlere aslında.. 364 gün kıymeti zar zor bilinen şeylerin neden 1 gün özeli olsun ki. Gösterebiliyorsan eğer sevgini diğer günlerde de hediyeler falan hikaye kalıyor bunun yanında. 

Şimdi bu yazıyı okurken gözleri dolar anneciğimin.

Anneler günün şimdiden kutlu olsun annem. İyi ki varsın!!